তুমি মোৰ আছিলা, মৰমৰ জীয়ৰী
আছিলা আলাসৰ লাৰু,
ঘনাই ঘনাই কিয়, এতিয়া
তুমি,
উচুপি কান্দিছা বাৰু ।
আছিলা ঘৰৰে, মালিকনী হৈ
আছিলা ঘৰৰে পৰী,
এতিয়া হ’লা তুমি, লোকৰে
কামলা
ছিঙিলা বংশৰ জৰী ।
ঠেহ ধৰি তুমি, ভাত
নাখাইছিলা
খুৱাইছিলো নিজ হাতে
তুমাক,
এতিয়া ঠেহ ধৰি, খাবা কেটেৰা-জেঙেৰা
অভিমান দেখুওৱাবা কাক?
ভূল কৰিলেও ক্ষমা কৰি
দিছিলো
দিছিলো শুদ্ধৰণি কৰি,
এতিয়া ভূল কৰি, বেদনা কৰিছা
হাতে-ভৰিৰে ধৰি ।
ঘনে ঘনে পৰিছে, মনত মোৰ
তুমালৈ
আপোন তুমি মোৰ জীয়ৰী,
আমাৰে সম্পদ, এতিয়া বেলেগৰ
আপদ
কৃপা কৰা তাইক আল্লা-হৰি ।
Note:
বিয়াৰ পাছত ছোৱালীবোৰে শুনিব লগা হয়- "দেউতাৰৰ ঘৰৰ পৰা কি দিলে", কিন্তু ছোৱালীজনীয়ে যে দেউতাকৰ আটাইতকৈ মূল্যবান সম্পদ আছিল, সেইটো মানুহে বুজিবনে?